پروژه OHISAMA ژاپن انرژی خورشیدی را از فضا به زمین می‌آورد

تصور کنید انرژی خورشیدی حتی در شب یا هوای ابری در دسترس باشد! ژاپن با پروژه بلندپروازانه OHISAMA قصد دارد انرژی خورشیدی را از فضا برداشت کرده و به صورت بی‌سیم به زمین منتقل کند. این طرح می‌تواند انقلابی در انرژی‌های پاک ایجاد کرده و محدودیت‌های سنتی انرژی خورشیدی را دور بزند.

ژاپن، سرزمین آفتاب، این بار به معنای واقعی کلمه دست به سوی ستارگان دراز کرده و با پروژه جاه‌طلبانه‌ای به نام اوهیساما (OHISAMA)، به دنبال استحصال انرژی خورشیدی از فضا و انتقال بی‌سیم آن به زمین است. این پروژه که توسط شرکت سیستم‌های فضایی ژاپن (JSPACE) هدایت می‌شود، پتانسیل ایجاد انقلابی شگرف در حوزه انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر را دارد.

پروژه اوهیساما: ژاپن چگونه قصد دارد خورشید را به زمین بیاورد؟

ایده برداشت انرژی خورشیدی از فضا و ارسال آن به زمین، گرچه ممکن است یادآور داستان‌های علمی-تخیلی باشد، اما با پروژه اوهیساما یک قدم به واقعیت نزدیک‌تر شده است. در صورت موفقیت، این طرح نه تنها امکان تولید انرژی خورشیدی در طول شبانه‌روز و بدون وقفه را فراهم می‌کند، بلکه وابستگی به سوخت‌های فسیلی را به شدت کاهش داده و نقطه عطفی در فناوری فضایی پایدار خواهد بود.

کار روی این پروژه که حمایت دولت ژاپن را هم پشت خود دارد، از سال ۲۰۲۳ آغاز شده، اما اخیراً شاهد پیشرفت‌های قابل توجهی در مسیر دستیابی به اهداف خود بوده است .هدف اصلی، پرتاب یک تأسیسات خورشیدی کوچک به فضا است که انرژی جمع‌آوری شده را به صورت بی‌سیم به زمین ارسال کند. این روش بسیاری از محدودیت‌های نیروگاه‌های خورشیدی روی زمین مانند نوسان انرژی تولیدی در شرایط نامساعد جوی یا در ساعات مختلف شبانه‌روز را از میان برمی‌دارد.

در حال حاضر برنامه‌ریزی برای یک آزمایش اولیه در آینده نزدیک در دست انجام است. در این آزمایش، یک ماهواره با وزن تقریبی ۱۸۰ کیلوگرم، مجهز به پنل‌های خورشیدی با مساحتی حدود ۲ متر مربع، در مداری به ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری از سطح زمین قرار خواهد گرفت. انرژی خورشیدی برداشت شده سپس به صورت امواج الکترومغناطیسی در محدوده فرکانس گیگاهرتز به یک ایستگاه زمینی در ژاپن ارسال خواهد شد.

در همین رابطه بخوانید:

– شارژ بی‌سیم از فضا؛ ایده شرکت بریتانیایی برای نصب نیروگاه خورشیدی در مدار زمین

یکی از بزرگترین چالش‌های این پروژه، دقت در ارسال انرژی است. پرتو انرژی باید از ماهواره‌ای با سرعت ۲۸٬۰۰۰ کیلومتر بر ساعت به یک میدان گیرنده روی زمین با عرض ۴۰ کیلومتر برخورد کند. با وجود این چالش، پیش‌بینی می‌شود که حتی با چگالی تابشی معادل نور معمولی خورشید، این سیستم بتواند انرژی مورد نیاز تعداد زیادی از خانوارها را تأمین کند.