هوش مصنوعی تا ۵ سال دیگر گوشی‌ هوشمند را از رده خارج می‌کند

گوشی هوشمند را فراموش کنید؛ ایلان ماسک معتقد است عصر جدیدی در راه است. به گفته او، دستگاه‌های شخصی آینده تنها یک صفحه نمایش و سخت‌افزاری برای اجرای هوش مصنوعی خواهند بود. این «گره‌های پردازشی» وظیفه تولید آنی هر محتوایی که تصور کنید را بر عهده دارند و مفهوم اپلیکیشن و سیستم‌عامل را برای همیشه منسوخ می‌کنند.

ایلان ماسک، چه به عنوان یک کارآفرین آینده‌نگر و چه به عنوان یک شخصیت رسانه‌ای جنجالی، همواره با اظهارنظرهای خود توجه‌ها را به سمت آینده فناوری جلب می‌کند. او اخیراً در یک پادکست، دیدگاه خود را درباره آینده دستگاهی که امروز «گوشی هوشمند» می‌نامیم به اشتراک گذاشت؛ تصویری که بیش از آنکه شبیه به یک گجت جدید باشد، یادآور مفاهیم فلسفی عمیقی مانند «تمثیل غار افلاطون» است.

«گوشی هوشمند» دیگر یک گوشی نخواهد بود

ماسک معتقد است که مفهوم سنتی تلفن همراه در آینده نزدیک از بین خواهد رفت. او در توضیحات خود گفت:

چیزی که ما آن را تلفن می‌نامیم، در واقع به یک گره لبه‌ای (edge node) برای استنتاج هوش مصنوعی با چند آنتن برای اتصال تبدیل خواهد شد.

به زبان ساده‌تر، ماسک آینده‌ای را متصور است که در آن دستگاه‌های شخصی ما دیگر میزبان سیستم‌عامل‌ها و اپلیکیشن‌های مجزا نیستند. در این دیدگاه دو عامل هوش مصنوعی، یکی روی سرور و دیگری روی دستگاه شما، با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و هر محتوای بصری یا صوتی را که بخواهید، به صورت بلادرنگ تولید می‌کنند.

به جای نصب برنامه‌هایی مانند نقشه یا ماشین حساب، هوش مصنوعی دستگاه در کسری از ثانیه رابط کاربری و عملکرد مورد نیاز شما را ایجاد خواهد کرد. خود دستگاه صرفاً به یک صفحه نمایش، بلندگو و پلتفرمی برای پردازش‌های هوش مصنوعی تقلیل می‌یابد و نقش یک واسطه برای مصرف محتوا را ایفا می‌کند.

شباهت تامل‌برانگیز با غار افلاطون

این چشم‌انداز شباهت قابل توجهی با تمثیل مشهور غار افلاطون دارد. در این تمثیل، زندانیانی که از بدو تولد در غاری زنجیر شده‌اند، تنها سایه‌هایی را بر روی دیوار می‌بینند و آن سایه‌ها را به عنوان تمام حقیقت می‌پذیرند. تنها زمانی که یکی از آن‌ها آزاد شده و دنیای واقعی را می‌بیند، به ماهیت ساختگی درک پیشین خود پی می‌برد.

دیدگاه ماسک نیز ما را به سمت چنین دنیایی سوق می‌دهد که در آن ما به طور فزاینده‌ای برای سرگرمی به ویدیوهای تولید شده توسط AI، برای تعاملات اجتماعی به آواتارهای دیجیتال و برای هنر به موسیقی ساخته‌شده توسط الگوریتم‌ها تکیه خواهیم کرد. این وابستگی می‌تواند مرز میان واقعیت و محتوای دیجیتال را به تدریج کمرنگ کند.

این مسیر با پروژه دیگر ماسک، یعنی نورالینک (Neuralink)، ابعاد جدی‌تری به خود می‌گیرد. کوچک‌سازی این دستگاه‌ها و ادغام نهایی آن‌ها با مغز انسان می‌تواند به «تکینگی هوش مصنوعی» منجر شود که در آن، درک ما از واقعیت کاملاً تحت تأثیر هوش مصنوعی قرار می‌گیرد.

رقبا بیکار ننشسته‌اند: پروژه مرموز OpenAI و جانی آیو

این ایده صرفاً یک گمانه‌زنی از سوی ایلان ماسک نیست. گزارش‌ها حاکی از آن است که شرکت OpenAI با همکاری جانی آیو، طراح افسانه‌ای سابق اپل، در حال توسعه دستگاهی با هدف مشابه است. گفته می‌شود این دستگاه بدون صفحه نمایش، مجهز به حسگرهای متعدد برای آگاهی از محیط، و با قابلیت اجرای مدل‌های هوش مصنوعی به صورت محلی خواهد بود.

در نهایت این سوال مطرح می‌شود که آیا چنین آینده‌ای اجتناب‌ناپذیر است و انسان در این مسیر تا چه اندازه کنترل خود بر درک از واقعیت را حفظ خواهد کرد؟